Prolog

Os­ta­tecznie czym jest nadzieja? 

Bez­silnym bun­tem prze­ciw roz­paczy.

Z mroku wyłoniła się niewysoka kobieta w czarnej pelerynie. Twarz miała skrytą w cieniu kaptura. Rozejrzała się nerwowo i szybkim krokiem przemierzyła dziedziniec. Niosła przytulone do piersi zawiniątko. 

Stanęła przed prostymi drzwiami i zastukała w nie nerwowo według ustalonego rytmu. Usłyszała dźwięk odsuwanej zasuwki. Po chwili zobaczyła mężczyznę z włosami do ramion i lekkim zarostem. Na widok znajomej twarzy kąciki jej ust delikatnie powędrowały w górę.

Ponieważ ktoś mógł nasłuchiwać, kobieta weszła w milczeniu do środka. Dopiero, gdy jej przyjaciel zamknął drzwi, ściągnęła z głowy kaptur.

Trudno nawet było nazwać ją kobietą. Dziewczyna miała ledwo skończone osiemnaście lat. Na jej twarzy malowała się za to taka waleczność, jaka cechuje doświadczonych przez los żołnierzy, a nie nastolatki.

Rozejrzała się po pokoju, przypominającym bardziej celę mnicha. Widać było, że mężczyzna próbował zmienić wystrój. Prócz żeliwnego łóżka z białą pościelą w pokoju znajdował się mały, dębowy stolik z dwoma krzesłami, półka na książki i szafa. Babciny dywan i naprawdę paskudny, kremowy obrus z frędzlami był świadectwem wątpliwego gustu rezydenta.

– Eusebiusie Drake – przywitała krótko, ale ciepłym tonem przyjaciela.

– Usiądź, Daisy. Przepraszam, ale co tu robisz? Nie spodziewałem się, że w obecnej sytuacji się u mnie zjawisz. Zaczynam martwić się o twoje zdrowie psychiczne, droga przyjaciółko – powiedział i wzorem Daisy usiadł na jednym z dwóch prostych krzeseł. Oparł dłonie na stole i splótł palce. 

Daisy przewróciła oczami.

– Zabawny, jak zawsze. Dość żartów, Drake. Sytuacja jest poważna.

– Och, naprawdę? – W głosie mężczyzny słyszalna była ironia. – Myślałem, że twoja siostrzyczka tylko się wygłupia. 

– Drake – przerwała mu nagle ostrym tonem. 

– Co tu robisz, Daisy? Wiesz, że nie powinnaś przychodzić. To zbyt niebezpieczne.

– Zasłanianie się niebezpieczeństwem to słabość. Musiałam przyjść. Czyżbyś nie zauważył? Drake, czy naprawdę nie wiesz, co tu robię? 

– Wiem – wymruczał mężczyzna i spuścił wzrok. – Dalej, pochwal się wspaniałymi wieściami.

– Mam córkę – powiedziała, jak gdyby nigdy nic. Odsłoniła rąbek zawiniątka i Drake'owi ukazała się różowa, pomarszczona twarzyczka smacznie śpiącego niemowlaka. – Rosie, poznaj wujka Drake'a.

– Ma na imię Rosie?

– Primrose.

Drake pokręcił z niedowierzaniem głową.

– Dałaś jej imię na modłę rodziny królewskiej. Chyba żartujesz. Nie wierzyłem, że to zrobisz. I po co tutaj przyszłaś? Wiesz, że jeśli Jasmine się o niej dowie, ona umrze! A razem z małą zginie Andrew. Czy naprawdę, nie mogłaś wysłać mi zwyczajnego listu? 

– Drake...

– Oczywiście, cieszę się waszym szczęściem – ciągnął mężczyzna, nie zważając na protesty Daisy. – Ale po co przychodziłaś? Chcesz, aby wszystko, co tyle czasu planowaliśmy, legło w gruzach?

– Drake – powtórzyła władczym tonem i wzięła głęboki oddech. – Nie jestem głupia. Przyszłam tutaj, bo jesteś mi potrzebny. Potrzebuję pomocy. Wiesz, o co chodzi, prawda?

– Mam szczerą nadzieję, że nie. Jak wiesz, moje myśli z reguły zakładają pesymistyczną wersję.

– Primrose nie jest zwyczajnym dzieckiem. Kiedy tylko się urodziła, spostrzegłam to. Miałam wizję. Jesteś znawcą tego tematu jak nikt inny, Drake. Od dawna interesuje cię Przepowiednia, prawda? 

– Tak. Twoja mała księżniczka jest, najwidoczniej, ostatnim elementem – stwierdził w zamyśleniu i spojrzał na dziecięce usteczka, tworzące kółeczko.

– Ostatnim?! – podniosła głos Daisy. – Drake, myślałam, że nie masz przede mną tajemnic.

– Teraz już nie. Zrozum, nie mogłem ci powiedzieć, dopóki ostatnia z Czwórki nie przyszła na świat. Jasmine mogłaby się czegoś dowiedzieć. Musiałem zachować ostrożność, nie dla siebie, ale dla tych maluchów – powiedział Drake.

– Ostatnia z Czwórki – szepnęła, zakrywając dłońmi usta.

– Ostatnia, lecz najpotężniejsza. Dziedziczka tronu Obserwatorów. Prawdziwie królewska krew. Twoja córka, Daisy. Następczyni przywódczyni rebelii...

– Nie. Nie, ona musi być bezpieczna. Zrobię wszystko, żeby przeżyła. Nałóż zaklęcia, Drake. Jasmine nie może się dowiedzieć. Zabiłaby ją po trzykroć: po pierwsze, Rosie jest półkrwi. Po drugie, bo to moja córka. I po trzecie, przez jej przeznaczenie.

– Masz rację. Primrose jest najbardziej niepożądaną osobą dla władz. Musisz ją ukryć. Nie możesz jej widywać.

Daisy przyjęła słowa Drake'a jak wyrok.

– Zrobię tak, jak mówisz. Jej życie jest dla mnie najważniejsze.

Po godzinie kobieta i maleńka dziewczynka wyszły pod osłoną nocy. Czynienie tak potężnego zaklęcia było bardzo wyczerpujące, więc Drake padł na posłanie i splótł ręce pod głową. 

– Zobaczymy, co z ciebie wyrośnie, Rosie – wymamrotał pod nosem. – Zobaczymy...

---

Cześć wszystkim, oto, wszem i wobec, prezentuję Wam prolog!!! Ta-daaam!  

Ci, którzy czytali "Fear is a poison..." wcześniej, zauważyli, że nieco zmieniła się forma prologu. Powiem bez ogródek: zmieniło się wszystko, co mogło się zmienić, prócz wydarzeń i bohaterów. Mam tylko nadzieję, że na lepsze.

No więc, ekhem, mam nadzieję, że się spodobało i czekacie na więcej.

Jeśli tak, to skomentujcie. Jeśli nie... to też skomentujcie ;). 

Nowy rozdział pojawi się niedługo. 

Buziaki, A.